Lief klein ventje, wat heb ik toch een hekel aan je verjaardag.

Wat klinkt dat lelijk om te zeggen he door een moeder.

Het begint eigenlijk al een week of 2 voor je verjaardag. De eerste boodschappen worden ingekocht. De eerste voorbereidingen worden getroffen en de uitnodigingen zijn al lang en breed de deur uit.

En nu, nu ben je overmorgen jarig. Morgen ga je voor het eerst trakteren op het kinderdagverblijf, de traktaties staan al een week netjes in elkaar geknutseld klaar. Mijn hoofd loopt verder over van alle dingen die ik nog moet regelen voor het eenmaal zover is.

En natuurlijk gun ik jou de allermooiste verjaardag met de allermeeste cadeautjes en de allerliefste visite. Maar voor mamma is het ieder jaar weer een struikelblok die verjaardag. Ik kan je niet zo goed uitleggen hoe dat komt, ik kan beginnen bij het begin?! Misschien is dat een start.

Wat keek ik 2 jaar terug uit naar je komst lief ventje. En je hebt al mijn verwachtingen meer dan waar gemaakt. Nooit heb ik geweten dat ik zo intens van iemand kon houden. Ik dacht dat ik dat al voor pappa voelde. Maar de liefde voor jou? Die stijgt overal bovenuit!

Elke dag die ik met jou door mag brengen, hoeveel gebroken nachten je me ook bezorgd. Die koester ik. Elke knuffel die ik krijg, elke kus die je me geeft. En elke blik, zo'n blik waar de liefde vanaf spat. Die zou ik in willen lijsten.

En ik kan er niks aan doen, maar rond je verjaardag. Dan besef ik opeens extra hoe hard de tijd gaat. Hoe snel jij groot word en dat ik je iedere dag een klein beetje los moet laten. En dat is moeilijk. En dat zal het altijd blijven, maar misschien zegt dat alleen maar hoe intens veel ik van jou hou!