Oké, ik moet wat bekennen. Ik ben soms echt een loedermoeder. En weetje? Daar ben ik eigenlijk nog best trots op ook.

Welk hokje?

Als ik op het schoolplein sta betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik moeders in hokjes plaats. Van de-altijd-joggingbroek-dragende-mama’s, de thuisblijfmama’s, de ik-zie-er-altijd-tiptop-geplamuurd-uit-mama’s, de sportieve mama’s, de ik-eet-alleen-biologisch-mama’s tot de ik-heb-het-eigenlijk-bij-de-geboorte-al-opgegeven mama’s. Ik zeg niet dat met ook maar één van deze groepen iets mis is hoor. Zelf val ik denk ik in de categorie loedermoeder. Tenminste, daar plaats ik mezelf dan in en dat vind ik prima. 

Ik val dan ook vaak in de categorie van moeders die dingen misschien niet doen zoals het hoort, zoals je vaak beschreven ziet (hoe het wel moet) en hoe het ideaalbeeld er misschien uitziet. Maar ik doe de dingen ondertussen wel gewoon zoals ik ze fijn vind, of omdat ze gewoon makkelijker zijn en heel belangrijk; waar ik stiekem ook heel erg gelukkig van word. 

Rustig wakker worden

Ik ben die moeder die ‘s morgens echt even me-time nodig heeft en mijn wekker dus een half uur eerder zet dan dat mijn zoontje wakker is om eerst rustig een bak koffie te kunnen drinken. En mijn Facebook te kunnen checken en stiekem ook snel nog even mijn spelletje en mijn mailbox kan werken. 

Ik ben die moeder die haar kind op het grote bed of lekker op de bank onder een dekentje legt met een glas melk en een broodje geeft zodat ik zelf, na dat half uur wat ik al heb gehad voor hij wakker werd, ook nog even rustig kan douchen. 

Plassen met publiek

Ik ben die moeder die tegenwoordig met de deur open naar de wc toe gaat omdat mijn zoon regelmatig het huis verbouwd. Of net zolang tegen de deur staat te bonken omdat hij dan opeens echt een hele dringende vraag heeft die niet twee minuten kan wachten. 

Ik ben die moeder die regelmatig met haar haren in een knot gebonden op het schoolplein staat in de broek die gewoon het lekkerst zit en die ene lekkere trui. Gewoon omdat ik me daar fijn in voel. En of ie spuuglelijk is en al tien jaar uit de mode? Daar trek ik me dan ook al tien jaar niks meer van aan. Want hij zit nou eenmaal gewoon heel erg lekker.

Geen strijd met eten

Ik ben die moeder die het mezelf graag erg makkelijk maakt en de strijd met eten al heel lang terug heeft opgegeven. Dus als Davy voor de tweede keer deze week het liefst soep eet, dan kruip ik lekker bij hem aan de bar en genieten we van de snert, terwijl we gister al tomatensoep hebben gegeten. Want hij lust trouwens wel snert maar geen erwtensoep. En ook daar maak ik me niet druk om.

Krultang? Wat is dat?

Ik ben niet die moeder die volgeplamuurd kant en klaar met haar haren in de krul ‘s morgens haar kind in een gestreken blouse op mijn super deluxe bakfiets naar school toe brengt. Omdat ik tegenwoordig strijkloze shirts en truien scoor want dat strijken kost me echt teveel tijd. Mijn oude barrel van een fiets, fietst ook nog prima. En die krultang? Die bewaren we voor feesten en partijen, of voor verjaardagen, of voor de kerst. Als hij dit jaar niet uit de kast komt is dat eigenlijk ook wel prima.

iPad als oppas

Ik ben die moeder die tijdens het koken haar zoon regelmatig op de bank zet met de iPad als oppas. En ja, ik weet dat zijn ontwikkeling dan achteruitgaat, of langzamer wordt en in het ergste geval zou hij zelfs stoppen met ontwikkelen. Maar ik vind het heerlijk om even rustig te koken en ik neem dan ook deze gok in mijn volle bewustzijn. 

Ik ben ook die moeder die het heerlijk vindt als dat kleine wonder, wat soms gewoon ontzettend veel energie vergt, dan EINDELIJK slaapt. Zodat ik met mijn voetjes omhoog een lekkere bak koffie kan drinken en het liefst met een flinke scheut baileys. Hoewel mijn dieet daar vaak toch anders over denkt. En de weegschaal me dat ook dagelijks verteld (maar daar ga ik dan ook gewoon voorlopig niet op).

Samen knuffelen

Maar, daarnaast ben ik ook de moeder die geen ochtend chagrijnig is. Die na die bak koffie nog even bij haar zoon in bed kruipt voor een knuffel, want dat hoort ook bij ons ochtendritueel. En dat zou ik voor geen goud willen missen.

Ik ben die moeder die intens kan genieten van het aanzicht van dat lekkere kleine, nou ja ‘kleine’ binkie die in ons grote bed of op de bank ligt onder de dekens en zich nog van geen kwaad bewust is en waarvan zijn grootste zorg is wat hij op zijn brood krijgt ‘s morgens. En met welk vriendje hij op welke dag moet gaan spelen. Wat me trouwens echt heerlijk lijkt, ook al is het maar voor een dag.

Geen moment missen

Ook ben ik die moeder die probeert om bij alle activiteiten altijd vooraan te staan omdat ik geen moment wil missen van hoe snel die nu eigenlijk groeit. En hoe vaak hij mijn hand eigenlijk al niet meer nodig heeft wil ik eigenlijk gewoon niet zien.

Ik ben die moeder die ruim twintig maanden nachtenlang maar enkele uren heeft geslapen en iedere avond nog steeds wacht tot haar zoontje de slaap heeft gevat. Omdat hij gewoon nog even mijn haar vast wil houden om in slaap te vallen en na al die ellende met slapen nog steeds niet alleen in slaap kan vallen. En heel stiekem vind ik dat eigenlijk heerlijk. Want ik kan zo genieten van dat slapende kereltje van mij.

Dus al doe ik nog zoveel dingen misschien niet zoals het ‘hoort’; ik ben wel zijn mama! En daar ben ik inclusief al mijn gebreken en mijn drukke schema en de regelmatige chaos in mijn hoofd ontzettend trots op! Ik zou het niet anders willen.

We doen allemaal ons best

En in welk hokje jij ook past; ik denk persoonlijk dat we allemaal onze stinkende best doen. We proberen er hele leuke mini mensjes van te maken. Die al veel te hard opgroeien en ons veel te snel niet meer zo nodig hebben als nu. Geniet ervan, wees er trots op, want weetje? Dat mag!