Mark is jarig!

loop nog even naar de bakker om de taart op te halen, als ik binnen kom staan precies mijn schoonmoeder en schoonzusje voor de deur, ze hebben een cadeau voor Mark, maar ze hebben ook een cadeautje voor onze kleine minimi. Een slabbetje met i love oma. Super lief.

Vorige week hebben we ze verteld dat we een goede echo hadden gehad en een kloppend hartje hebben gezien. De verjaardag verloopt gezellig en de visite stroomt binnen. Iedereen is super benieuwd naar ons nieuwe huis. Mark en ik zijn trots. Er moet nog zoveel gedaan worden en het is verre van af. Maar het is een stap dichter naar ons gezinnetje. Ik snijd de taart aan en op het moment dat de eerste hap genomen word krijgt mijn schoonvader telefoon. Hij springt op en we weten allemaal wat dat betekend. Zijn vader is overleden.. Een traan rolt er over mijn wang bij dat bericht. De rest van de dag verloopt in een waas. Als laatste visite komt Kees. De beste vriend van Dennis. We praten veel en halen anekdotes naar boven van de tijd met Dennis zijn opa. Rond half 10 gaat hij weg. Wij besluiten vroeg naar bed te gaan.. Er komt nog een zware week voor ons aan en we zijn alle bij gesloopt.

Een vernietigend telefoontje.

Ik schrik wakker van de telefoon. Mark zit al rechtop naast me in bed, hij huilt. Ik kijk op de klok en zie dat het half 12 is. Er moet iets ergs aan de hand zijn, Mark huilt eigenlijk nooit.. Ik kijk hem aan en hij stottert met moeite eruit dat Kees op weg naar huis een ongeluk heeft gehad. Met hem gaat alles goed maar zijn jongste zoon (3) ligt in coma in het ziekenhuis. Ik ben stil.. Geen idee wat ik moet zeggen. Er spookt door mijn hoofd dat al het kwade in 3en komt. Ik sta op uit bed om naar de wc te gaan. Ik verlies bloed. Tranen tuimelen langzaam over mijn wangen, ik weet wat dit betekend. Dat betekend dat ik wéér mijn kindje ga verliezen. En niet alleen mijn kindje, ook mijn relatie gaat dat dit keer niet overleven.

Tranen in het ziekenhuis.

De volgende ochtend ga ik aan het werk alsof er niets aan de hand is. Zo gauw ik mijn vader zie begin ik spontaan weer te huilen.. Pappa, vertel jij me alsjeblieft dat dit kindje gezond is.. Dat deze wel bij me blijft. Mijn vader kijkt bedenkelijk en ik zie de zorgen in zijn ogen. Hij geeft me een knuffel. Natuurlijk komt het goed! Die kleine voetballer moet toch met opa mee naar Ajax, of samen op de trike?!

Mijn vaders woorden stellen me deels gerust. Maar niet helemaal. Ik bel Mark op en zeg dat ik uit mijn werk naar het ziekenhuis rij. Ik wil dat hij mee gaat.. Mark zorgt gelukkig dat hij op tijd bij mij is en sluit samen met mij de winkel af.

Als we in het ziekenhuis aankomen voel ik me vreemd. Alsof ik flauw ga vallen. Ze nemen ons ook niet echt serieus. Uiteindelijk mogen we van de huisartsenpost door naar de afdeling gynaecologie. Ik mag alvast gaan liggen en de dokter komt zo bij ons. Na ruim een uur is er eindelijk een gynaecoloog die de echo bij me gaat doen. Hij stuntelt ontzettend maar na een kwartier komt hij (bijna glimlachend) met de mededeling dat ons kindje is overleden. Het heeft geen hartactiviteit meer. Het is nu afwachtend of de miskraam uit zichzelf doorzet. De woorden van de gynaecoloog gaan aan mij voorbij, ik staar als een zombie voor me uit.