Mark heeft geen idee meer hoe hij hier mee om moet gaan of op mij moet reageren en dat irriteert me. We lopen door de gangen van het ziekenhuis en de tranen blijven langs mijn wangen stromen, er komt geen zinnig woord uit mijn mond. Alles gaat me in een waas voorbij. Het enige wat ik uit kan brengen is dat de wijze man boven mij wel een heel slecht mens moet vinden… waarom zou hij me ander tot 3 keer aan toe door deze hel laten gaan.

Politie aan de deur

Zelfs wanneer we thuis komen weet Mark zich geen houding te geven. Heeft geen idee wat te zeggen en dat irriteert me, waarschijnlijk als hij wel wat te zeggen had gehad had dat mij ook geïrriteerd.. Hij kan op dit moment niks tot weinig goed doen en dat frustreert hem weer. Hij vind dat hij zelf ook wel genoeg op zijn bordje heeft. Maar die tekst schiet me in het verkeerde keelgat. Hij heeft makkelijk praten, ik heb verdomme een dood kind in mij zitten. Het ene na het andere verwijt word over en weer gegooid. De ruzie loopt zo hoog op dat ik mijn spullen wil pakken en hard de huiskamer deur achter me dichtgooi, zo hard, dat al het glas eruit spat. Nog geen minuut later gaat de bel, politie. Het was mooi weer en alle ramen stonden open, zei hebben grote delen van onze ruzie op kunnen vangen en wilde even weten of we elkaar heel lieten, tja.. dat kan er dan ook nog wel bij. Na dat ze de situatie hebben gesust en Mark en ik weer redelijk zijn gekalmeerd vertrekken ze weer.

De uitvaart van opa

De rest van de week verloopt als een soort waas. Er moet een hoop gebeuren en geregeld worden. Ik ben bloemist dus mag voor de hele familie het rouwwerk maken en eerlijk gezegd voelt dat naast dat het fijn is om mijn gedachte even op iets anders te richten als een zware last. Ik heb hiervoor nog nooit zoveel rouwwerk gemaakt voor mensen die zo dichtbij staan. Maar ik ben goed in wat ik doe en daar richt ik dus ook mijn vertrouwen op. Het is allemaal teveel om in 1 keer te handelen, op vrijdag is de uitvaart van Dennis zijn opa en we moeten al vroeg de deur uit. Het is een mooie dag en de uitvaart is prachtig geregeld. Als ik na de plechtigheid naar de wc ga voel ik plots een enorme kramp.. Ik verlies klonten bloed en kan mijn huilen niet bedwingen. Ik verloor daar mijn kindje. Nu is hij/zij echt weg.. Gelukkig is het op een uitvaart niet vreemd om te huilen en hoef ik mijn tranen aan niemand uit te leggen. Als Dennis mijn lijk witte gezicht ziet als ik van de toilet af kom zegt dat hem genoeg. S'middags gaan we mee naar het huis van zijn tante met de hele familie om mooie verhalen over opa op te halen. Het is vreemd, ik ben er wel maar eigenlijk ook weer niet.